Skip to main content
search
0

Me cuesta mirar atrás. Me cuesta mirarme con amor y decir cosas bonitas de mí misma.

 

Por pura supervivencia seguí adelante sin mirar lo que no me gustaba, sólo mirando adelante dejé de sentir dolor sin darme cuenta entonces que así también renunciaba a sentir placer. Simplemente, dejé de sentir … y sobreviví.

Quisiera volver al punto de partida y experimentar todas y cada una de las emociones que la vida me regala sin tener la sensación de estar montada en una montaña rusa cada vez que los sentimientos me invaden.

Así me siento en el campo emocional, totalmente desbordada, fuera de lugar, patosa, hablando un idioma que no conozco y en el fondo … sé perfectamente lo que me hace falta hacer: aprender a desaprender.

 

Ya no necesito evitar nada porque vivir lo es todo.

Vivir es sentir, emocionarme, reír y llorar, es amar y querer que me quieran, porqué sin amor no se vive.

Me siento afortunada de sentir que quien me quiere lo hace deseando mi mejor bien, lo hace desde el más sincero de los respetos, porqué el respeto más profundo me lo debo a mí misma.

Conmigo pasaré todo el tiempo de mi vida, es conmigo con quien tengo que estar a gusto,

¡cualquier otra buena compañía es un maravilloso regalo que me da la vida, gracias!

y gracias a mí por saberlo apreciar.

 

Agradezco elegir vivir habiendo querido morir.
Agradezco saber reír y llorar, compartir y amar, tener ilusión y sentir alegría y también tristeza y seguir con ganas de continuar viva, entendiendo que no soy responsable de muchas de las cosas que me han sucedido, pero me responsabilizo de cómo me las tomo y sobre todo recordar, ¡que antes de muerte … hay vida!

 

Em costa mirar enrere.

Em costa mirar-me amb amor i dir coses boniques de mi mateixa.

Per pura supervivència vaig seguir endavant sense mirar el que no m’agradava, només mirant endavant vaig deixar de sentir dolor sense adonar-me, llavors, que així també renunciava a sentir plaer. Simplement, vaig deixar de sentir… i vaig sobreviure.

Voldria tornar al punt de partida i experimentar totes i cadascuna de les emocions que la vida em regala sense tenir la sensació de ser en una muntanya russa cada vegada que els sentiments m’envaeixen.

Així em sento en el camp emocional, totalment desbordada, fora de lloc, maldestra, parlant una llengua que no conec i en el fons… sé perfectament el que em cal fer: aprendre a desaprendre.

Ja no necessito evitar res perquè viure-ho és tot.

Viure és sentir, emocionar, riure i plorar, és estimar i voler que em vulguin perquè sense amor no es viu.

Em sento afortunada de sentir que qui em vol ho fa desitjant el millor per a mi, ho fa des del més sincer dels respectes perquè el respecte més profund me’l dec a mi mateixa.

Amb mi passaré tot el temps de la meva vida, és amb mi amb qui he d’estar a gust,

‘Qualsevol altra bona companyia és un meravellós regal que em dona la vida, gràcies!

i gràcies a mi per saber-ho apreciar.

Agraeixo triar viure havent volgut morir.Agraeixo saber riure i plorar, compartir i estimar, tenir il·lusió i sentir alegria i també tristesa i seguir amb ganes de continuar visquin, entenent que no sóc responsable de moltes de les coses que m’han passat però em responsabilitzo de com me les prenc i sobretot recordar, que abans de mort…hi ha vida!